Door: Robin Punt
Ik geef het grif toe: ik ben best kritisch geweest. Niet zonder reden, overigens. Want ja, toen de KNVB vorig seizoen aankondigde dat we als dank voor onze inzet allemaal een zweetbandje mochten ontvangen, fronste ik mijn wenkbrauwen zo diep dat ze bijna aan elkaar vastgroeiden. Waardering is mooi, maar dat moet niet voelen als een weggevertje uit een sportwinkel-magazijn. We zijn tenslotte geen rugnummers, we zijn mensen. Vrijwilligers. Officials. Voorbeeldfiguren. Toch… moet ik ook eerlijk zijn. Want wie in de spiegel durft te kijken, ziet soms niet alleen de kreukels maar ook de vooruitgang.
Dieseltank
En eerlijk is eerlijk: de KNVB is in beweging gekomen. Geen sprint, maar zoals Sean Mallon (Hoofd scheidsrechters opleiding en ontwikkeling binnen de KNVB) het recent zo treffend vertelde tijdens een bijeenkomst in mijn district West: ‘we hebben fouten gemaakt , hebben bepaalde dingen niet goed gedaan, mea culpa maar nu pakken we de zaken goed aan.’ Mallon: ,,Zie het als een dieseltank. We zijn op stoom, nu moeten we de vaart erin houden.” En die dieseltanker begint nu echt vorm te krijgen…..
Recent werden scheidsrechters die tien jaar actief zijn geweest, beloond met een zilveren scheidsrechtersspeld. Een mooi gebaar. En ja, ik kreeg zelfs zelf – na ruim twintig jaar fluiten – de *gouden* speld opgespeld. Geen zweetbandje, maar een teken van echte waardering. En dat voelt anders. Eerlijker. Serieuzer. Maar, waardering gaat verder dan een symbool. Je ziet het aan de spelregelbijeenkomsten, de nieuwe fitheidsmetingen, de videoclips over wedstrijdsituaties en de toegenomen inhoudelijke begeleiding. Ze – de KNVB – zijn duidelijk aan het investeren in het vak, in ons.
Wandelschoenen
Nu het aankomende seizoen eraan komt, de indelingen gemaakt zijn en het wedstrijdprogramma bijna klaar is , een e-mail ontvangen met duidelijke informatie over mijn nieuwe groep en hoe, wat, waar …. Prima! Toch blijft er werk aan de winkel. Want zoals bij elke grote organisatie, loopt de snelheid van veranderingen soms nog op wandelschoenen. De communicatie kan beter, de herkenbaarheid van beleidsmakers kan beter en er is echt nog werk te doen op het gebied van werving – zeker onder vrouwen, nu het vrouwenvoetbal groeit als nooit tevoren. Maar weet je wat? Het gaat de goede kant op.
En ja, wij als scheidsrechters moeten ook onze verantwoordelijkheid nemen. Meedoen. Aanwezig zijn. Onze kennis op peil houden. Input geven. Het is geen eenrichtingsverkeer. Ik heb in mijn vorige column geschreven over de spiegel. Dit keer heb ik zelf even gekeken. En wat ik zag? Niet alleen mezelf, maar ook een bond die luistert, leert en langzaam maar zeker dichter bij ons komt te staan. Dus: chapeau, KNVB! Geen loftrompet, maar wel een welgemeend klopje op de rug. Blijf zo doorgaan. Blijf luisteren. Blijf bouwen. En dan zijn we straks niet alleen officials met een fluit, maar ook met een stem die gehoord wordt.
Robin Punt schrijft regelmatig een column voor Het Utrechtsche Voetbal. Punt fluit al ruim 20 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Voor het eerste seizoen een Column op het Utrechtsche Voetbal: ‘door de ogen van de scheids’, wat hij meemaakt, voor, tijdens of na wedstrijden of gewoon zomaar wat hem bezighoudt. Punt is naast scheidsrechter ook begeleider/ coach ontwikkeltraject-scheidsrechter én Vriend van het Utrechtsche Voetbal met zijn bedrijf Intertime Klokken.
